در موسسه فناوری اسرائیل، Technion، دانشمندان موفق به توسعه ی شبکه‌ای از رگ‌های خونی پرینت سه بعدی شده اند که قادر به خون رسانی به بافت های ایمپلنت شده است. این پروژه که هنوز در مرحله تحقیقات است، می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر ایمپلنت بافت‌ها در انسان داشته باشد: بافت‌های مورد نظر در واقع می‌توانند بهتر توسط بیمار جذب شوند و امکان رد شدن آن ها توسط بدن فرد کاهش پیدا می کند. استفاده از پرینت سه بعدی نیز امکان شخصی سازی درمان برای هر فرد را ارائه می دهد. این شبکه رگ های خونی با موفقیت بر روی موش آزمایش شده اند و هدف آزمایش آن ها بر روی حیوانات بزرگتری مانند خوک است.
با استفاده از تکنولوژی AM در تحقیقات، بسیاری از دانشمندان قادر به بازتولید اندام ها، رگ‌های خونی، تومورها یا بافت ها برای بهبود عملیات پزشکی، شناخت بیماری های خاص یا کاهش خطرات مرتبط با پیوند هستند. به عنوان مثال، دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو رگ های مصنوعی پرینت سه بعدی کرده است که با ایجاد رگ های خونی، درمان بهتر تومورهای سرطانی را ممکن می کند. در این مورد به خصوص، تیم اسرائیلی به دنبال بهبود پروسه ی پیوند بافت در بیمار است.
نگاره 2) محققین ابتدا رگ های مصنوعی پوشیده شده با هیدروژل پرینت سه بعدی پرینت کردند.
هنگامی که بیمار بافت جدیدی دریافت می کند، ابتدا باید رگ‌های خونی بدن به آن نفوذ کنند تا قادر به دریافت مواد مغذی و اکسیژن مورد نیاز برای عمل و بقا باشد. از این رو، بافت ابتدا در ناحیه “سالم” بدن بیمار قرار می گیرد، سپس در محل مناسب، کاشته می شود. این مرحله موجب تأخیر و پیچیدگی بیشتر عملیات می شود. با این حال، دانشمندان Technion راه حلی با پرینت سه بعدی برای تغذیه مستقیم این بافت جدید ابداع کرده اند که نیازی به کاشت در ناحیه ی دیگر ندارد.
کلاژن انسانی توسعه یافته توسط Collplant به جهت پرینت سه بعدی سازه های لوله شکلی که ساختار یک رگ خونی بزرگ را تقلید می کند، استفاده شد. این سازه ها به شکل لوله ای با دهانه هایی در طرفین برای اتصال رگ های کوچکتر است. هنگامی که این رگ های مصنوعی آماده شدند، دانشمندان اطراف آن ها را با بافتی احاطه کردند که آن ها نیز با استفاده از کلاژن پرینت سه بعدی شده بود. سپس با سلول های اندوتلیال پوشانده شدند. به تدریج دانشمندان مشاهده کردند که رگ‌های خونی ریزی در داخل لوله ها شکل می گیرند و پس از یک هفته انکوباسیون، رگ های مصنوعی توانسته بودند با این رگ های کوچک ارتباط برقرار کند. نتیجه یک شبکه واقعی با شاخه هایی است که می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
برای اینکه ببینند آیا این شبکه کاربردی است و یا اینکه رگ‌های خونی پرینت سه‌بعدی واقعاً می‌توانند آنچه را که بافت نیاز دارد؛ به آن برسانند، تیم آن را به شریان فمورال موش متصل کرد. به گفته آن ها، خون توانست از شبکه پرینت سه بعدی به بافت ایمپلنت شده جریان پیدا کند. در نهایت، هدف توسعه ی یک راه حل مناسب و کاربردی برای انسان است. می توانید کل تحقیق را در این مطلب مطالعه کنید.